Marco Presta: "Kültür ve melodiden yoksun bir İtalya'nın hikayesini anlatıyorum."

Büyüsüz bir "Noel Şarkısı", akortsuz bir ses gibi yapay olarak düzeltilmiş. Ünlü yazar ve radyo sunucusu Marco Presta, Dickens'ın başyapıtının modern ve saygısız yeniden yorumu için bu imgeyi seçmiş. Bugün yayımlanan ve Max Paiella'nın resimlediği, Einaudi için yazdığı yeni romanı "Autotune'lu Bir Noel Şarkısı"nda, yaşlı ve cimri Ebenezer Scrooge, "bugünün kötü İtalyan müziğini" üreterek zengin olan alaycı bir plak yapımcısı olan Aurelio Scrocchia'ya dönüşüyor. Müzik dünyasını, tüm bir toplumu, ikiyüzlülüğünü ve kültürel yoksulluğunu eleştirmek için bir metafor olarak kullanan bir hikâye.

"Fikir, Einaudi'deki editörümün önerisinden geldi," diye açıklıyor Prest ve ekliyor: "Bugünün İtalya'sında bir Noel ilahisi, ancak otomatik ayarlamalı sahte bir ilahi olabilir. Otomatik ayarlama, günümüz pop müziğinin mükemmel bir simgesi: aslında düzeltmeyen, sadece gizleyen bir düzeltici. Bir aldatmaca." Böylece kitap, yıllarca 'Il ruggito del coniglio' adlı programıyla sevmediği şarkılara katlanmak ve bunları yayınlamak zorunda kalan yazar için kişisel bir kurtuluşa dönüşüyor. "Sonunda çağdaş İtalyan pop müziği denen bu muazzam sahtekarlık hakkında ne düşündüğümü söyleme fırsatı buldum," diye itiraf ediyor. "Gerçi, doğruyu söylemek gerekirse, radyoda bile kendimi tutmuyorum," diye acı bir espri yapıyor.

Romanda, Scrocchia'nın prodüksiyonunu üstlendiği şarkıcıların isimleri hayali olsa da ilham gerçek. Presta, "Her biri gerçek bir şarkıcıdan esinlenerek yaratılmış," diye açıklıyor. "Okuyucunun oyunun bir parçası onları tahmin etmek olacak." Eleştirmenler de İtalya'nın en önemli sahnesini esirgemiyor. "Son Sanremo Festivali'ni izledim ve neden söylemeyeyim ki, tek bir düzgün şarkı bile yoktu," diye açıkça belirtiyor. "Melodi eksik; artık yok. Sadece stadyum tezahüratları var. Günümüz İtalyan müziği, bizi alt eden ve daha da kötüleştiren muazzam bir çöp akıntısı." Presta'nın yalnızlığı bazen kendinden şüphe etmesine neden oluyor. "Bazen bu mücadelede kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki, haksız olduğumu düşünüyorum. Sonra radyoyu tekrar açıp kendimi haklı olduğuma ikna ediyorum."

Yazara göre müzik, daha derin bir rahatsızlığın buzdağının sadece görünen kısmı. "Politika da olabilirdi, sinema da... İtalyan sineması genel olarak kötü, televizyon berbat ve edebiyat bile beni heyecanlandırmıyor. Tarihsel olarak mutsuz bir dönemde yaşıyoruz." Sosyal medyada ise yorumlar özlü: "Bunlar bir trajedi. İnsan ırkı yok olacak ve geriye sadece sosyal medya kalacak." Bu senaryoda kolektif vicdan 'uyuşmuş'. Geçmişinin hayaletleri tarafından işkence gören orijinal Scrooge'un aksine, Aurelio Scrocchia'nın dışarıdan bir dürtüye ihtiyacı var: "Kitapta, farkında olmadan aldığı ve paradoksal olarak olumlu bir etkisi olan bir alkaloid var: vicdanını uyandırıyor."

"Büyük ölçüde ikiyüzlülüğün bir ifadesi" olarak tanımlanan 'politik doğruculuk'u da hedef alan sert bir eleştiri. Hepimiz cinsiyetçiliğe karşıyız, sonra bir şarkıcı çıkıp son derece cinsiyetçi sözler söylüyor, ancak 'gruba ait' ve aniden sansürlenmemesi gerekiyor. Bu bir alay konusu. Yıllar önce doğmuş saygın bir beyefendi şöyle demiş: 'Yazıcılar ve Ferisiler, ikiyüzlüler!' Hâlâ çok sayıda varlar." Peki ya Sanremo'nun şu anki sanat yönetmenine, kefaretini ödedikten sonra tavsiye vermek zorunda kalsaydı? Cevap çok açık: "İstifa edin. Yapılacak tek mantıklı şey bu ve üstelik İtalya'da kimse bunu yapmaz."

Max Paiella'nın çizimleri, bu alaycı dünyaya ve bu zorlu kurtuluşa bir yüz kazandırıyor. Çalışmaları, klasik ikonografiyi modern bir duyarlılıkla birleştiriyor. Paiella, "Başlangıç ​​noktamız, Bir Noel Şarkısı'nın ilk çizerlerinden Arthur Rackham'dı," diye açıklıyor. "Bu üslup unsurlarından bazılarını yeniden yakalamaya çalıştık, ancak bunları çizgi roman tutkumla birleştirdik. Frank Miller, José Muñoz ve hatta Andrea Pazienza hepsi orada." Kendini "çaresizliği onu komedyen olmaya iten bir çizer" olarak tanımlayan Paiella için bu kitap, ilk aşkına bir dönüş. En büyük zorluk mu? "İlk panel: Noel'deki Via Condotti çılgınlığı ile herkesten, özellikle de kendinden nefret eden bu modern Scrooge arasında bir uzlaşma bulmak. Bunu resmetmek, tüm insanlığın kaybetmiş gibi göründüğü bir çağda benlik arayışının hikâyesini anlatan harika bir Noel filminin senaryosunu oluşturmak gibiydi." (Loredan Errico tarafından)